Chronicles of Faranna

Ansgar van Puzzle

Pięć gryfów leciało wysoko nad miastem, niosąc pięcioro jeźdźców. Ansgar, wtulony w płaszcz i grzywę zwierzęcia, obserwował wielkie miasto z góry.
-Lądujemy nad Uniwersytetem. Za mną!
Rok Eliny zaczął pikować w dół.

Magnus

Magnus nie był zachwycony z wyboru lądowiska, ale postanowił zaufać Elinie, w końcu to ona ich prowadziła. Rycerz rozejrzał się po mieście. Od czasu kiedy władzę w Rokfor przejął biskup, życie rozrywkowe, a co za tym idzie również życie nocne mieszkańców zamarło. Kościół wszelkie rozrywki zachował dla siebie, natomiast dla ludzi miało zostać uczęszczanie do świątyń i modlitwa. Istniał nawet specjalny patrol, który kontrolował zachowanie mieszkańców.

Ansgar van Puzzle

Zeszli już bardzo nisko, dokładnie widać było łuny kandelabrów w izbach, ozdoby kamienic i podwórza. Elina starała się lecieć tuż nad dachami, jednak gryf szarpnął zanadto w innym kierunku i zaczął lecieć przy wewnętrznym murze. Ktoś na baszcie coś zawołał, ktoś już biegł wzdłuż blanków. W niebo wzbiło się kilka strzał. Ruch powietrzny nad Rokfor, i to o tej porze, raczej nie był niczym normalnym.

Magnus

Magnus był wściekły, wiedział że wlecenie do Rokfor gryfami to zły pomysł, teraz miał jednak inne problemy, kilka strzał przeleciało koło niego wydając złowrogi świst.
-Musimy szybko wylądować, inaczej podziurawią nas strzałami!
Krzyknął Magnus i szarpnął uprzężą gryfa, aby zmniejszyć pułap lotu.

Ansgar van Puzzle

Uniwersytet o którym była mowa został dawno za nimi. Ansgar skierował ranne zwierzę na najbliższe wolne, duże pole. Był to spadzisty dach głównego budynku jednego z banków. Zwierzę rzutem na taśmę wpadło na stromiznę wciąż biegnąc jeszcze bardzo szybko, a Ansgar próbował je zatrzymać. Pazury orały dach, a fragmenty dachówek podskakiwały i sypały się jak proch. Ścisnął łańcuch tak mocno, aż przydusił roka, zatrzymując się tuż przed krawędzią. Zwierzę szarpnęło się gniewnie i zrzuciło go ze swojego grzbietu. Runął boleśnie na plecy, a kawałek dachówki rozdarł mu rękaw.
-Teraz już nie uciekniemy z tego miasta - przemknęło mu przez myśl.

Zobaczył jak rok wzbija się w powietrze. W tym momencie zwierzęta Magnusa i Dilberta zostały postrzelone bełtem.

Magnus

Gryf Magnusa zaskrzeczał z bólu, rycerz gniewnie szarpał uprzężą w nadziei że zmusi zwierzę do ostatniego wysiłku, wiedział że jeśli chce przeżyć musi zmniejszyć wysokość.
-Ląduj ty cholerna bestio, to zaledwie draśnięcie.
Bełt jednak wbił się głęboko w trzewia gryfa, zwierzę miotało się w bólu, a po chwili straciło resztki sił i zamiast lądowania, gryf runął na ziemie. Uderzenie był bolesne, Magnus nie wiedział przez chwilę co się stało, ani gdzie jest. Krew zalewała mu oczy i trudno było mu złapać oddech. Rycerz desperacko zaczął przeszukiwać swój ekwipunek, plecak był zalany różnymi eliksirami, jednak kilka buteleczek jakimś cudem pozostało nietknięte. Wśród nich eliksir witalności. Magnus sięgnął po buteleczkę z zielonym płynem i wypił jej zawartość duszkiem. Ból ustał i wróciła jasność umysłu, Magnus musiał znaleźć kryjówkę zanim minie efekt eliksiru.

Ansgar van Puzzle

Ansgar zastanawiał się co weźmie górę nad sytuacją - nadchodząca czterdziestka czy stare treningi cyrkowe.
Po pierwsze wstań - wiele nie zrobisz leżąc. Poderwał się na nogi.
Omiótł wzrokiem co się dzieje z dachu.
Elina biegła z mieczem w ręku w kierunku Magnusa od strony Zachodniej Bramy. Miała rozbiegane oczy, szukała chyba jego.
-Tu jestem! - zawołał.
-Uciekaj! Ja wstrzymam milicję!
-Co?
-Spójrz tam!
Kilku strażników przebiegało właśnie przez kładkę nad kanałem.
-Masz listy?
-Skończ już, mam!
Dilbert, po drugiej stronie alei i ścigany przez dwóch miejskich łuczników, uciekał skacząc jak zając z dachu na dach. Flip gdzieś zniknął. Dobrze, czas działać. Opuścił się na rękach i wyczuł nogą pierwszy gzyms. Był na wysokości trzeciej kondygnacji - przypomniał sobie wejście do gabinetu Eberharda, które kiedyś było dla niego igraszką. Po chwili był już na dole. Złapał Magnusa za rękę.
-Żyjesz?
Większość rękawa kubraka podartego na dachu był smętnie zwisającą bordową szmatą. Odpruł cały zwisający kawałek i przetarł zdecydowanie oczy elfowi.
-Ruszajmy się. Drużyna poszła w rozsypkę.

Magnus

Magnus splunął krwią i ruszył za Ansgarem, hałas obudził mieszkańców, w oknach pojawiło się światło, ludzie zaczęli wyglądać na zewnątrz, niewyspani przecierali oczy ze zdziwienia. To nie była zwykła pijacka burda, do której byli przyzwyczajeni.
-Niedobrze wzbudziliśmy za duże zainteresowanie. Całe Rokfor będzie o nas mówić.

Ansgar van Puzzle

-Bardziej martwi mnie że zostaliśmy sami. Gdybym wiedział że Elina popełni taki błąd to polecielibyśmy do Zakonu. Tędy.
Ansgar poprowadził go w ciemny zaułek. Zbiegli po trzech stopniach w dół. Rycerz oparł się na chwilę o kosz starych ryb na zapleczu jadłodajni.
-Cuchnie, ale możemy odpocząć i zastanowić się co dalej. Źle to u Ciebie wygląda.

Magnus

-Nie ma się czym martwić, nie powinno być żadnego złamania. Jak znajdziemy jakąś kryjówkę to odpocznę i wrócę do zdrowia.
Nastała cisza, przerywana tylko niekiedy odgłosami kroków w oddali. Magnus wziął parę głębokich oddechów, milczał delektując się jedyną chwilą wytchnienia tej nocy.
-Jeśli mamy się dostać do zakonu to musimy skorzystać z tajnego przejścia, zakon na pewno jest obserwowany. Jeśli jednak biskup się dowie że jesteśmy w Rokfor, to nawet paladyni nam nie pomogą. Ten stary pryk będzie nas szukał wszędzie.
Powiedział ponuro rycerz i wstał by wyjrzeć czy nikt nie idzie.
-Słyszałeś o zrujnowanym kościele wszechojca zbawiciela? Jest niedaleko stąd. W dawnych czasach paladyni odprawiali tam mszę dla mieszkańców, jednak wraz z powstaniem katedry w centrum miasta, kościół podupadł i ludzie o nim zapomnieli. Zapomniano również o podziemnym przejściu, którym w czasie wojny paladyni prowadzili mieszkańców do zakonu. Jeśli się tam dostaniemy unikniemy oczom biskupa, przynajmniej na jakiś czas.

Ansgar van Puzzle

-Dokładnie o tym samym pomyślałem. Przejście jest pod zakrystią.
Ansgar pamiętał, jak używał tego przejścia z Sherii w trakcie pożaru.
-Jak myślisz, jest wciąż do użytku?

Magnus

-Jak najbardziej, kompleks podziemnych przejść jest utrzymywany w dobrym stanie. Nigdy nie wiadomo kiedy znów może się przydać.
Odpowiedział Magnus i wyszedł z zaułka.
-Nikogo nie ma, chodźmy póki droga wolna.

Ansgar van Puzzle

Ansgar podążył za nim. Aleja opustoszała, ale na pewno w innych częściach miasta dalej szukano. Świszczał zimny, jesienny wiatr.