Chronicles of Faranna

Tarald van Puzzle

Prawie dwunastoletni chłopak krążył po korytarzach zamku. Został kompletnie sam. Była to rezydencja znajdująca się niedaleko kilku pięknych wodospadów, którą na własność oddał mu generał zakonu paladynów, dawny przyjaciel jego ojca.
Patrzył przez okno na suchą trawę porastającą błonia przyległe do zamku. W fosie stała brudnoruda woda i pływały suche liście i badyle. Myślał o matce, ciotce i domu, który spłonął w Tairoth. Nad stajnią i ptaszarnią wisiała jeszcze poranna, mleczna mgła. Mówili, że tu będzie najbezpieczniejszy. Nie ufał Rinsfallczykom, ich poczerniałym, nieogolonym twarzom. Każdy cholerny Rinsfallczyk machał albo rzucał toporzyskiem.
Wrócił do swojej komnaty i usiadł w perkalowym fotelu, wpatrując się bezmyślnie w ogień. W Rinsfall również było zimno, pomimo że kraj znajdował się bardziej na południe niż królestwo Rokfor, to na zmarzniętej wyżynie Hammyth było bardzo zimno.
Do środka weszła Erys, młoda paladynka oddelegowana ze swoim stryjem z zakonu.
-Jak leci?
-Jak widać.
-Och, nie bądź taki apatyczny. Przecież wczoraj spędziliśmy bardzo miły dzień.
Postawiła przed nim tacę z kolacją i gorącą herbatą, po czym zasiadła na fotelu obok. Przez chwilę obydwoje w ciszy patrzyli się w ogień.
-Powiesz coś w końcu?
-Idź sobie, co?
-Dobrze, już dobrze. Smacznego.
Wstała i skierowała się do wyjścia.
-No dobrze, poczekaj. Przepraszam, byłem niemiły. Czy...
-...tak, Taraldzie. - Przerwała mu. - Jest nadzieja, że ojciec się znajdzie. I wierzę w to szczerze. Nie dlatego, że wierzyć trzeba, ale dlatego, że twój ojciec to wyjątkowo uparta bestia.
-Wyprawa powróciła rozbita przecież prawie pół roku temu.
-Mógł się odłączyć od oddziałów. Mógł wracać zupełnie inną drogą. Do Torres jest naprawdę daleko i nie ma możliwości dopłynięcia tam bez cumowania na wyspach po drodze. Czuję że żyje i że o Tobie nie zapomniał.
Tarald napił się gorącej herbaty i odstawił ją z niesmakiem.
-Nie widziałem ojca od pięciu lat.
Erys wyciągnęła z szafy jego lutnię.

Out of the mist of history
he'll come again
sailing on ships across the sea
to a wounded nation

Uśmiechnęła się ciepło i dotknęła palcem nosa Taralda, po czym głębszym głosem, aż dziw, że tak zwiewna dziewczyna mogła wydobyć z siebie tyle siły, zaśpiewała:

Through wide he may roam
always a hero comes home
he goes where no one has gone
but always - a hero comes home!